CONCERT REVIEW

Doordat Bruno (Varenwinkel) tijdens het ski seizoen een tijdje in de Alpen heeft doorgebracht had hij tijdens de Après Ski tijd om z'n vrienden muziekanten te ontvangen en zo een tour in elkaar te steken. Natuurlijk zouden deze heren ook optreden in de Klinker en zo had Rootstown een prachtige Affiche.

Het Oostenrijks orgeltalent Raphael Wressnig liet meteen horen dat hij met deze band het voortouw heeft. Hij speelt nog in verschillende andere bezettingen of als begeleider van beroemde bluesmannen maar dan eist hij veel minder aandacht op (zoals onlangs in de muziekodroom met Larry Garner). In deze eerste set lag de nadruk niet zozeer op blues maar meer op een jazzy soulklank die eind jaren zestig niet zou misstaan hebben, en het grootste deel dan de avond zou bestaan uit eigen werk. “Road to detroit” was de start en diende ook om de klankmix wat bij te sturen. Het volume bleef ondanks de imposante boxen zeer aangenaam en met maar drie instrumenten bleef alles mooi gescheiden en elke muzikant klonk zuiver, wat niet altijd overal het geval is, een pluim voor de man achter de knopjes achteraan de zaal. Nadat Rafael zijn intro gespeeld had liet hij ruimte aan de Italiaanse Enrico Crivellaro om zijn muzikale kunde tentoon te brengen op zijn gitaar. Als tweede nummer werd gekozen voor een tribute voor de recent overleden toetsenist Jimmy Mc Griff, met als tittel “Jimmy Mc Groove”, alweer een eigen nummer dat terug te vinden is op hun laatste cd. Raphael’s Hammond was onlangs stuk geraakt en daarom speelde hij ondertussen op een nieuw gehuurd exemplaar. Spijtig genoeg was het door de oriëntatie ervan en de hoogte van het podium onmogelijk om een glimp op te vangen van zijn soepele vingers over de toetsen. Het klonk groovy en bewees dat dit trio zich ook buiten zuivere blues kan verplaatsen. Op het einde gingen beide spelers in soudine zodat de Amerikaanse drummer Lukas Knöfler een hevig doch relatief inspiratieloze passage mocht demonstreren. Met “Cherokee” kregen we easy listening maar toch bleef het publiek zoals bij het begin lekker meeswingen, het waren duidelijk allemaal muziekliefhebbers in de brede zin.

Vanaf “she wants to sell my monkey” kregen we het gezelschap van zanger mondharmonicaspeler Matyas Pribojzski erbij en het werd meer bluesy. Het swingde als de duivel en klonk als een mix van Booker T en Jimmy Smith. Aangename challenge response passages tussen gitaar en harp fleurden dit nummer nog meer op. Daarna het tragere “she’s 19 years old” van Muddy Waters waarbij Matyas de zaal inging voor wat meer contact met het publiek, wat resulteerde in spontaan applaus. Op het podium demonstreerde Enrico dat hij alleen met de knoppen op zijn gitaar de gewenste effecten kon bekomen en geen nood had aan voetknoppen of pedalen. De eerste set werd afgesloten met “wet wet lips”, een zeer snel nummer geschreven door Matyas. Deze formatie heeft geen bassist maartoch waren basklanken prominent, gespeeld door Raphael met schoenen aan ipv zoals bij vele Hammond B3 spelers op kousen. Zijn superioriteit op dit instrument is toch wel heel duidelijk, alsook de bluesriffs van Enrico, die toch enorm geëvolueerd is sinds ik hem een achttal jaren geleden hoorde in zijn noorditaliaanse thuishaven  Zes nummers voor de eerste set klinkt niet als veel maar het waren stuk voor stuk langere nummers zonder dat ze ooit verveelden. Zo gingen we dan de pauze in en profiteerden velen van de terrasstoelen waar het toch wel frisjes begon te worden.

Na de pauze zetten ze er met drieën terug de beuk in met een snel jazzy nummer met daarin een stevige (en nu wel zeer goede) drumsolo. Raphael verklaarde de tijd rijp voor de blues (het was kort bij middernacht) en Enrico koos zijn gitaar met dubbele nek om een solootje tentoon te brengen dat later overging in real good grooves. Niks dan lachende en voldane gezichten, zowel oppodium als in de zaal. Daar ze zonder playlist werkten was het niet moeilijk om Bruno’s special request “mosquito bite” (tevens de tittel song van hun nieuwe cd) ertussen te lassen. Deze song vertoonde ook veel 60’s invloeden waarin de gitarist perfect vertolkte hoe een ambetante mug kan klinken rond een mens, tot Raphael ze op het einde doodmepte op z’n orgel. Matyas kwam dan terug op voor een easy slow blues “it’s all the same to me?” waarin Enrico nogmaals bewees dat hij met zijn rustige zuivere stijl ook het publiek in extase kon krijgen. Daarna nog een goed swingend blueske waarbij de harp steeds beter begon te klinken. In de eerste helft vond ik Matyas het zwakkere broertje maar in de tweede set werd zijn meerwaarde aan de groep duidelijker, twee uur alleen met het instrumentale trio zou verveeld hebben. Zijn stem vind ik echter niet zo speciaal maar de Hammond vult dat leed meer dan op. Met het volgend nummer ging behalve de harp ook de gitarist de zaal in, eerst gescheiden, daarna samen in het midden van het resterende publiek. Enrico demonstreerde er dat hij evengoed zijn instrument bespeelt achter zijn rug, en met een leeg glas van en nabijgelegen tafeltje begon ie te sliden, wat kan je meer verwachten? And then we were ready to twist. Alweer goeie poeier met een drumsolo alla get ready van rare earth en enthousiast staccatospel op de Hammond, ook alleen met Rafael’s tong (die sympathieke knappe gast mag altijd eens langskomen). Hij had er duidelijk zin in en begon rechtstaand te spelen, en haalde ook trucjes uit met een bierkaartje om toetsen te blokkeren waardoor ie voor zijn orgel kon komen. Het follow me spelletje tussen harp en orgel werkte ook meeslepend maar betekende tevens het einde van de tweede set.

Door de geërfde drankbonnetjes van vroege vertrekkers werden mijn notities stilaan hiërogliefen en kan ik U spijtig genoeg geen tittels meer voorleggen maar voor het bisnummer startten zanger en gitarist alleen met een echt bluesnummer, en nadat de andere twee erbij kwamen leek het wel op een uitstekende improvisatie (wat het misschien was), en een waardig einde voor een zeer geslaagd optreden. Op Duvelblues zijn ze de dag erop ook, maar zoals eerder vermeld hoor ik zo’n goede groepen liever in een uitgebreid repertorium gedurende een ganse avond, en in de zaal bewees de aanwezigheid van de mensen van (ge)Varenwinkel, move2blues en andere organisatoren dat ik daarmee niet alleen ben . Bedankt Rootstown voor deze unieke gelegenheid.